Jak co roku w tym mniej więcej czasie Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej podało propozycję wysokości minimalnego wynagrodzenia na rok następny. Elżbieta Rafalska przedstawiła Radzie Dialogu Społecznego stawkę 2450 zł brutto, czyli o ponad 60 zł wyższą, niż zaproponowali przedsiębiorcy.
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej od jakiegoś czasu zapowiada, że będzie zmierzało do ustanowienia minimalnego miesięcznego wynagrodzenia na poziomie 50 proc. przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Najnowsza propozycja ministerstwa zdaje się zatem to zamierzenie spełniać, ponieważ zwiększenie płacy minimalnej do 2450 zł brutto oznaczałoby, że minimalne miesięczne wynagrodzenie zostałoby ustalone na poziomie 47 proc. wynagrodzenia przeciętnego. Jak dodała minister Rafalska, gdyby jej resort zaproponował jedynie wzrost ustawowy minimalnego wynagrodzenia, czyli wzrost o 95,60 zł, to stosunek pensji minimalnej do pensji przeciętnej zostałby zmniejszony do 44,9 proc.
Zaproponowana stawka wynagrodzenia minimalnego do 2450 zł brutto, czyli o 200 zł w porównaniu do roku 2019, to jednak o wiele więcej, niż proponują polscy przedsiębiorcy. Uzgodniona wspólnie przez BCC, Związek Rzemiosła Polskiego, Konfederację Lewiatan, Pracodawców RP i ZPP propozycja wyniosła 2387 zł brutto (wzrost o 6,1 proc.), czyli aż o 63 zł mniej, niż w przypadku propozycji ministerstwa. A przecież, jak przyznał to nawet sam resort, stawka zaproponowana przez zrzeszenie przedsiębiorców w Polsce i tak jest na przyszły rok wyższa, niż te proponowane w latach ubiegłych.
Patrząc na propozycję Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej okiem przedsiębiorcy, nie trudno się nie zgodzić, że stawka ta rzeczywiście jest za wysoka. Wśród polskich przedsiębiorców panuje zgoda co do tego, że minimalne miesięczne wynagrodzenie brutto należy z roku na rok zwiększać, ale też powszechne jest przekonanie, że przedsiębiorcy nie mogą tylko stale ponosić dodatkowych kosztów i niewiele otrzymywać w zamian. Skoro płaca minimalna jest przedsiębiorcom narzucana odgórnie i skoro w związku z tym to na ich barki przerzuca się częściowo bardziej sprawiedliwy podział dóbr w społeczeństwie, to i państwo powinno przedsiębiorcom w większym stopniu rekompensować związane z tym koszty.Pamiętać bowiem należy, że wzrost wynagrodzenia to także wzrost świadczeń na ubezpieczenia społeczne, które rosną proporcjonalnie.
W ramach rekompensaty za stałe podwyższanie pracownikom minimalnego wynagrodzenia zasadniczego, przedsiębiorcom powinno być regularnie proponowane obniżanie pozapłacowych kosztów pracy, które akurat w Polsce stale ulegają zwiększeniu. Nawet, gdy przedsiębiorca płaci pracownikowi pensję minimalną lub pensję niewiele ją przekraczającą, to i tak ponosi wysokie koszty, jako że jest zobowiązany do opłacania składek na ZUS, składek na Fundusz Pracy czy składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zgodnie z danymi zaprezentowanymi przez Eurostat, w 2017 r. udział pozapłacowych kosztów w kosztach pracy w Polsce wyniósł 19,15%. Tymczasem w Wielkiej Brytanii pozapłacowe koszty pracy stanowiły już 17,12%, a wynagrodzenie zasadnicze pracownika - 82,88% wszystkich kosztów ponoszonych przez pracownika.
Zbyt wysokie koszty pracy spowolnią gospodarkę i nadal będą skutecznie zniechęcać do rozwoju poprzez wzrost zatrudnienia. Jest za to szansa, że przedsiębiorcy nad Wisłą będą bardziej zmotywowani do działań związanych z robotyzacją i automatyzacją pracy.
Agnieszka Moryc, Dyrektor Zarządzająca Admiral Tax SHARE
Komentarze są wyłączone.